Weer terug

Weer terug van weggeweest betekent vertellen hoe het was. Dat is best moeilijk als je er elke week een ‘stukje’ over geschreven hebt. Je hebt dan de neiging om te zeggen: “Lees er m’n columns op na, want daarin vertel ik hoe het ons verging. Toch mag je dat niet zeggen, want je kunt niemand verplichten de krant te lezen en de meeste van die vragen zijn lief en belangstellend bedoeld. Wel is hij altijd een ietsie-pietsie teleurgesteld als blijkt dat hij niet ‘gelezen’ wordt. Wie schrijft die blijft, heet het. Maar die geldingsdrang moet je leren onderdrukken. Niemand vraagt om je teksten en daarom is bescheidenheid gepast. Edoch, het blijft een spagaat. Want zonder de ambitie je te laten horen is er geen noodzaak om elke week een persoonlijke noot aan dit gratis krantenpapier toe te vertrouwen. Waarom zou je.
Enfin, weer terug in Nul72 betekent dus vertellen hoe het was en dat gaat ongeveer zo: “Hoe was het?
“Leuk”.
“Zeker wel erg warm?
“Mmwah, viel wel mee”
“Had jullie hotel een zwembad?
“Nee, onze hotelkamer had een balkonnetje, meer niet”.
“Syrie is toch een heel gevaarlijk land?
“Valt ook wel mee”
“Maar het is een dictatuur?
“Dat wel. Maar de overgrote meerderheid van de bevolking lijkt de dictatuur te steunen”. De vragensteller/ster blijft je vragend aankijken en dan hoor je jezelf zeggen: “Syriers hebben over het algemeen een hekel aan veranderingen, net als veel andere volken”. De verwarring op het gezicht van je gespreksparner neemt alleen maar toe en dus zeg je: “Maar het is een prachtig land en iedereen wil graag een mondje ‘engels’ op je uit proberen. De mensen daar zijn heel nieuwsgierig naar het buitenland”. Die opmerking klaart de lucht.
“O, dus jullie hebben het wel leuk gehad?”.
“Heel erg leuk. En als je alles wilt weten kijk op www.nul72.nl