‘Wijnman moet namelijk niets hebben van mijn holistische gezwets. Zo noemt hij dat en hij zegt ook: Pas maar op dat je katholieke achtergrond je niet tot zweefteef maakt. Hij is nogal direct en prozaïsch. In hem huist een sceptische geest. Zijn afkeer van mijn zachte benadering verpakt hij in ironie: ‘Ja hoor,’ zegt hij dan, ‘van sommige massages, ayurvedische instructies, reikicoaches en shiatsutherapeuten komt de verlossing in deze wereld. De ene helft van Nederland is in therapie bij de andere helft.
Help jezelf, roept mijn liefje te pas en te onpas, niet beseffend dat dit juist de kern is van mijn houding: anderen vanuit liefde te helpen door verbinding te zoeken, vanuit een diepe genegenheid. Hem is ooit aangeraden zichzelf te helpen, dan hoeft een ander dat niet te doen. Je eigen broek ophouden, heet dat in zijn taal. Doe ik toch, ik help mezelf via een ander, zeg ik dan terug. ‘Oké, al goed,’ maakt hij zich er gauw vanaf.
Toch blijft hij nieuwsgierig naar mijn beweegredenen. Het is een merkwaardige man, heel tegenstrijdig ook. Ik denk dat hij veel angst kent, bang is voor zijn eigen emoties die hem op onveilig terrein kunnen brengen. Feitelijk is het een kleinhartige man die de totale controle over zijn gevoelsleven wil hebben. Zo zie ik dat.
Met zijn vlotte pen geeft De Feyter in dit derde en tevens laatste deel van de trilogie De Buurt en aan de hand van sfeerbeelden