Vader en dochter

Jack’s dochter is klein-meisje af. Gelijk met haar lichaam bot ook haar sociale leven uit. Haar kleding laat ze zich niet meer voorschrijven en een groot deel van haar dagen bestaat uit msn-en en sms-en. In de weekends zijn er slaappartijtjes of een discoparty. Het wordt moeilijk haar nog te strikken voor een uitstapje met pa. Pa is wel lief, maar ook ‘geweest’ en hoort niet bij haar leven van nu. Maar afgelopen woensdagmiddag had ze ineens weer even tijd voor hem. Er was geen toneelles en de vriendinnen waren druk met andere dingen. ‘Zullen we naar het strand gaan?’, stelde Jack voor.
‘Goed’, zei ze gedwee.
‘Luister, doe ‘t niet voor mij’, probeerde hij haar te porren, ‘maar vindt het zelf leuk’.
‘Ik vind ‘t wel leuk’, zei ze weer zo gedwee.
En dus togen ze naar Bergen aan Zee. Het weer was zo-zo en overal was het lekker stil. Ze liepen een eind langs de vloedlijn richting Hargen. Ergens tussen hemel en water hing het einde van de zomer in de lucht, verborgen in het licht en het schorre gekrijs van de meeuwen. Onderwijl babbelde ze over het afgelopen schooljaar en over haar plannen voor het nieuwe en over nog zo wat zaken die bij de komende veranderingen horen. Hand in hand liepen ze en hij luisterde naar haar stem en naar het ruisen van de zee en hij was blij met alletwee. Ze dronken wat in het laatste paviljoen en toen ze haar Fristi op had vroeg ze: ‘Zullen we weer teruggaan?’.
‘Nee’, zei hij. Wat hem betreft kwam er geen eind aan deze middag.
Tot z’n verbazing legde ze zich zonder protest bij zijn weigering neer, schoof onderuit op de bank, legde haar hoofd in zijn schoot en was eindelijk stil. Niet lang daarna begon haar schouder licht te schokken; ze was in slaap gevallen. Hij keek neer op haar blond-bruine krullen en voelde haar ademhaling tegen zijn benen. Dit is wellicht de allerlaatste keer dat ze zoiets doet, besefte hij, zo maar en publique in slaap vallen op haar vaders schoot. Hij durfde niet te bewegen, bang haar wakker te maken.