Schoorl (slot)
In Schoorl heb je de Glühwein-Route. Tsja, het is februari, de toeristen zijn weg en je moet wat.
Restaurant-café ‘t Trefpunt heeft een mooie uitgebouwde serre en daar zit hij, met uitzicht op het Klimduin. Aan de muur, achter glas, hangen zwart-wit foto’s van ‘t Trefpunt uit lang vervlogen tijden toen ‘t Trefpunt nog in z’n eentje op dit kruispunt van Heereweg en Duinweg stond.
Zelf herinnert Jack zich nog zijn eerste ontmoeting met het Klimduin, tijdens een schoolreisje. Het huis links van de opgang, wat nu Honky Tonk heet, stond er toen ook al. In zijn herinnering was ‘t Duin toen minder breed en afgezet met prikkeldraad, waar je beslist niet achter mocht komen omdat daar mogelijk nog MIJNEN lagen verstopt onder het zand. Dat was een bange gedachte en tegelijk spannend, zo spannend dat hij het zich een halve eeuw later nog herinnert. Misschien was het ook wel verzonnen door de schoolleiding, of kwam het hen op z’n minst goed uit om dat zooitje ongeregeld in toom te houden. Waren ze toen zo wild?
‘t Trefpunt vult zich met boventallige 55 plussers; veel fietstenues, wandelschoenen en een nieuw fenomeen; twee uitschuifbare wandelstokken die je cadeau zou moeten krijgen bij elke grootverpakking viagra, of andersom. Nordic-walkers noemen die mensen zich en mogelijk lopen ze de Glühwein-Route. Who knows?
Hij kijkt weer naar ‘t Klimduin en vraagt zich af, praktisch als altijd, of er jaarlijks ook weer zand omhoog gebracht wordt, zand dat door al die duizenden bezoekersvoeten naar beneden getrapt wordt. Ja, en dat dan het hele dorp daarvoor uitloopt en in een aktie van vrolijke verbroedering dat zand emmertje voor emmertje aan elkaar doorgeeft om hun attraktie te redden. Z’n fantasie gaat met hem op de loop.
Na de koffie en z’n broodje gezond begeeft hij zich naar het VVV-kantoor om die kwestie daar te deponeren. Maar het toeristenbureau is van eind november tot begin april gesloten en dus blijft die prangende vraag onbeantwoord. Enfin, blijft er ook nog wat te raden over daar in Schoorl.