Op reis

Het is alweer even geleden en Jack was op reis. In zijn dooie eentje. Hij reisde helemaal alleen door Spanje en daar gaat dit verhaaltje over. Alleen reizen moet je kunnen… Het is moeilijk, maar het is toch het mooiste dat er is. Totaal alleen tegenover een vreemde omgeving! Niemand om bij te schuilen, niemand om je achter te verschuilen. Nou ja, hij hoopt maar dat u begrijpt wat-ie bedoelt…
Uiteindelijk was hij helemaal onderin Spanje terecht gekomen. Hij sliep in een campertje, gewoon op een parkeerplaats midden in een stad. Dronken-droppies urineerden tegen zijn onderkomen en gebral hield hem uit de slaap. Soms was hij bang van alle agressie om hem heen, maar steeds liep het goed af en woog al die sores ruimschoots op tegen de illustere momenten die zijn reis opleverde. Hij dacht veel na over zichzelf tijdens die omzwervingen. Dat was nodig, want er was van alles gebeurd voordat hij vertrok en dat probeerde hij een eigen plekje te geven.
In Sevilla aangekomen frequenteerde hij de café’s. Sevilla is een prachtige stad met veel bars en veel zwoele temperaturen zodat de nachten eindeloos lijken. Hij sprak geen woord Spaans, maar wilde toch graag onder de mensen zijn. Op de altijd aanwezige televisie in die publieke gelegenheden was meestal wel een soap gaande. De kijkkast hing hoog aan de muur en er kwam veel lawaai uit; veel gekissebis tussen mensen die niet mét en niet zónder elkaar konden leven. Hangend aan de bar probeerde hij te volgen wat de televisie hem voorschotelde en bedacht hij zijn eigen tekst bij die beelden. Het gaf hem het gevoel alles te verstaan en het was net alsof hij bij de mensen in de bar en bij die mooie stad hoorde. Hij vermaakte zich prima in die zelf verzonnen wereld.
Nu hij dit opschrijft beseft-ie dat hij zich thuis ook vaak zo opstelt; bij alles z’n eigen teksten bedenkend om de dagelijkse werkelijkheid het hoofd te bieden. Elke gek z’n gebrek.