Het verlengde Zeglis

Bijna heel Alkmaar is inmiddels omgespit en aangeharkt. Godzijdank zijn er nog een paar plekjes vergeten en een van die plekjes is het ‘verlengde’ Zeglis.
Die maandagmorgen dat Jack er gewapend met een kladblok en een ‘schrijffie’ (hij voelt zich een halve landschapschilder) naar toe gaat om zo het een en ander te noteren, is het koud maar droog. Er heerst een schrale oostelijke stroming, vrieslucht die je lippen droogtrekt en doet barsten als je op het idee komt je mondhoeken uit elkaar te trekken. Niet lachen dus, is het devies. Er valt ook niks te lachen trouwens, want het weer is een serieuze zaak.
Hij noteert het volgende: op een grasveld naast het pad staat een oude bakfiets vol met schroot, ernaast op een tegelplaatsje ligt een stapel overgebleven houten kerstboomkruisen, voor elk huisje dat nog een kruisje zoekt. Een kip kakelt over haar laatst gelegde ei. Links liggen bewoonde schepen in een rij. Ervoor op de wal, soms afgedekt en soms niet eens, zijn grote voorraden brandhout aangelegd. Alles gaat hier over vaartuigen. Ook op de kant liggen bootjes, omgekeerd of met een zeil erover. Daartussen staan containers die als schuurtje dienen. Op de laatste container aan het einde van het pad staat het woord ‘smederij’ te lezen en alsof dat nog niet duidelijk genoeg is hebben ze een bankschroef als decoratie tegen de zijkant gelast. Uit een houten gebouwtje klinkt gekoer van duiven. Op een andere container staat de onbegrijpelijke tekst ‘Noorderhaaks’. Een roestig scheepsanker ligt bevroren in de berm.
Tussen al die nuttige attributen staat hier en daar wat verloren kunst: poppetjes, bustes en losse koppen. Huisvlijt in hout. Bij het schip ‘Ziet Op Uzelf’- Alkmaar stopt hij even. De hele familie staat hier vermeld op het naambordje: vader, moeder, de kinderen, de kat en de hamster, allemaal wonen ze hier en dat willen ze weten ook.
Het pad is doodlopend en in tegenovergestelde richting, diep in zijn kraag gedoken, neemt hij alles nog een keer in zich op. Een uitgebrande moterfiets staat souverein in het gras, noteert hij als laatste.
Hij gaat u niet uitleggen waar het ‘verlengde’ Zeglis te vinden is, want hij hoopt dat dit onsoortige stukje Alkmaar voor altijd vergeten zal blijven. En dit geschreven stukje?, ook maar gauw vergeten dus…