Driehoek (sherry slot)

Van de Bermuda-Driehoek is bekend dat schepen/vliegtuigen/mensen daar op mysterieuze wijze in het niets oplossen; gewoon van het radarscherm verdwijn-en om er nooit meer iets van te vernemen. Zo wordt beweerd.
Over de sherry-driehoek is veel minder bekend, maar die is even gevaarlijk als haar tropische evenknie. De sherry-driehoek wordt gevormd door de steden Jerez de la Frontera, Sanlucar de Barrameda en El Puerto de Santa Maria. Eén van de mensen die daar verdween, maar toch even opdook was Jan Pettersen.
Dat zat zo:
Jan Pettersen is een Noor en eigenaar/directeur van Bodegas Rey Fernando de Castilla, een bodega in een van de befaamde punten van de sherry-driehoek, in Jerez de la Frontera om precies te zijn. Hij nam alle tijd om het Hollandse bezoek uit te leggen hoe sherry gemaakt wordt. Dat gaat via een tamelijk ingewikkeld proces en is even tamelijk ingewikkeld te beschrijven. Beter is om uzelf door Jan te laten rondleiden (op afspraak!) door zijn bodega. Waar in hoge hallen, ook wel kathedralen genoemd, de vaten driehoog opgestapeld liggen. Hij kan u ter plekke veel beter uitleggen wat het zogenoemde solera-systeem inhoudt, wat ‘flor’ is en wat het verschil is in smaak en karakter tussen een Fino, een Amontillado en een Oloroso. Enfin, vraag het Jan, www.fernandodecastilla.es.
Bij Rey Fernando de Castilla wordt ook brandy geproduceerd en ze kregen een zeer oude brandy te proeven, zo zacht en duur dat ze hem voor het fatsoen wel moesten doorslikken. Na afloop van al deze genoegens stuurde Jan -every inch a gentleman- hen naar een andere punt van de driehoek, naar Sanlucar de Barrameda waar Manzanilla gemaakt wordt. Dat kan alleen daar vanwege een afwijkende, zilte luchtstroming vanuit zee, die van invloed is op de ’flor’.
Hij adviseerde hen daar verse vis te gaan eten in een van de restaurants aan zee. Zo gezegd zo gedaan. De één een zarzuela en de ander zwaardvis met daarnaast dus een lekker koel glas Manzanilla.
Na afloop van dit culinaire uitstapje bestelden ze om-de-hoek, in een bar waar gerookt mocht worden, een brandy van Jan (de minder dure versie) bij de koffie en staken ze een sigaar op. Ook van Jan! Die hij speciaal laat maken in Ecuador met een bandje van Rey Fernando er omheen; een sigaar zo groot als een viriele fallus, excusé de vergelijking, maar toch is dat het enig juiste beeld bij zo’n heftig apparaat waarbij je als watje-uit-het-westen de neiging hebt je broekspijpen dicht te binden voordat je ‘m opsteekt.
‘Jullie gaan een geweldige middag tegemoet,’ zei Jan bij het afscheid en bij het overhandigen van de sigaren. En dat klopte helemaal, dankzij die magische drie¬hoek waar je het liefst voor altijd zou blijven, gewoon van het radarscherm verdwijnen en ondergaan in alle geneugten van de streek.. Bye-bye.