Pierre

PIERRE
Hij kwam er helemaal voor terug. Hij was namelijk allang gepasseerd en ergens in de Sint Annastraat moet hij zijn fiets omgedraaid hebben om hem in de Wortelsteeg weer achterop te rijden. ‘Mag ik je wat vragen?’, hield hij Jack staande. ‘Jij schrijft toch van die stukkies in dat blaadje?’
‘Ja’.
‘Lang geleden hadden wij het samen eens over Pierre Schut. Dat weet je vast nog wel…’ Hij keek een beetje betrapt, alsof hij op het punt stond een oneerbaar voorstel te doen. ‘Zou je eens wat over hem willen schrijven?’
‘Over Pierre..?’
‘Jij en ik hebben hem allebei goed gekend, toch… Zou je dat voor hem willen doen?’
‘Ik zal het proberen’, aarzelde Jack. ‘Alleen, ik weet niet of het lukt’.
Ze bleven nog een tijdje staan praten en toen hij doorliep dacht hij nog lang aan Pierre Schut; hoe manmoedig hij de chaos in zijn hoofd had geprobeerd te ordenen en hoe dat uiteindelijk niet gelukt was en hij niet meer verder wilde leven. Het was volop zomer geweest toen dat gebeurde. Jack had hem nog een kaart gestuurd vanaf zijn vakantieadres, maar dat heeft hem niet meer op tijd kunnen bereiken. Eigenlijk kon niks en niemand hem toen nog bereiken…
En hij dacht ook, hoe kan ik zo’n ingewikkeld leven in twintig centimeter krantenpapier proppen. Dat lukt me nooit.
Daarom zal hij volstaan met te vermelden, dat Pierre een goed mens was. Iedereen die hem gekend heeft zal dat beamen. Te goed voor deze wereld, zeggen wij dan als achterblijvers die denken alles te weten. Toch was Pierre Schut beslist niet gek, al leek dat er soms wel op. Maar als zo vaak, schijn bedriegt. En ook was hij heel dapper. Echt heel dapper, maar om dat uitgelegd te krijgen is deze toegemeten ruimte dus veel te kort.