Gedachte
Een mens zit raar in elkaar en je hebt ze in alle soorten en maten. Zo heb je bijvoorbeeld mensen die graag in een bestuur willen zitten of zich na enig aarzelen -vaak voor de vorm- laten overhalen voor een publieke functie. Ze vinden het lekker om besluiten te nemen en dingen te regelen waarvoor ze vaak niet bedankt worden of enige waardering ontmoeten. Wat heet, vaak is stank hun dank. Wat drijft die mensen dan toch…? Dat kan niet anders zijn dan dat ze zichzelf belangrijk vinden en waarschijnlijk komt er ook een gezonde dosis ijdelheid om de hoek kijken…
Er zijn ook mensen die absoluut niet in een bestuur willen zitten. Zijn die mensen minder ijdel? Niet per sé, maar vaak zijn ze druk met hun eigen ‘ding’ en hebben even geen boodschap aan het Algemeen Belang. Hier voert een gezonde dosis egoisme de boventoon…
Dan zijn er nog de mensen, en die groep is het grootst, die graag bestuurd willen worden. Zonder een bestuur denken zij niet te kunnen bestaan. Ze hebben totaal geen fiducie in hun eigen kunnen en gaan ervan uit dat ze er een zootje van maken als hun leven niet behoorlijk in banen wordt geleid door een ander. Tegen hen zou hij willen zeggen: pak jezelf bij de lurven en probeer de taak van je bestuurders enigszins te verlichten door wat zelfredzaamheid te betrachten…
Persoonlijk spreekt hem de levenswijze van sommige indianenstammen in het Amazonegebied erg aan. Daar schijnen stammen te leven waar het bestuur letterlijk ver te zoeken is en toch komen ze de dag door zonder elkaar de hersens in te slaan. Soms, zo gaat het verhaal, heeft iemand de onbewingbare behoefte de boel te willen besturen. Daar gaat de groep als geheel dan vooral niet tegenin, want voor het weet heb je een machtstrijd. Nee, zo iemand wordt ietwat meewarig bekeken en vervolgens pakt men z’n boeltje en trekt weg, weg van de aspirant bestuurder en z’n ambitie om het nog beter te regelen dan het al ging. Hij blijft dan alleen achter, zonder dorpelingen en mag zijn eigen leven in z’n uppie gaan besturen. Eigen schuld dikke bult, zou je haast zeggen.
Waar wil je naar toe met dit verhaal, zult u misschien denken. Nergens, is het antwoord. Het is zomaar een gedachte met geen ander doel, dan het vullen van deze column.