Uit de kunst

Jack’s broer is al z’n hele leven kunstenaar. Inmiddels is hij tamelijk bekend en zou u eens op www.theodefeyter.nl moeten kijken om te zien hoe die bekendheid eruit ziet.
Zijn broer is, als zoveel kunstenaars, niet zijn hele leven bekend geweest. Maar dat heeft hem nooit echt geïnteresseerd. Hij wilde zijn ‘ding-doen’. Niet meer dan dat. Was hij voor bekendheid gegaan, dan was hij al lang geleden met schilderen gestopt. Maar dat was geen optie. Al moest-ie gras vreten, hij ging gewoon door…
Jack bewondert zijn broer enorm daarom. Zelf zit hij totaal anders in elkaar, wat mag blijken uit de nu volgende anekdote, waarbij we terug gaan naar hun jonge jaren.
In die tijd bewoonde zijn broer twee huizen. Eén in Alkmaar en de ander in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam op een etage die binnen afzienbare tijd gerenoveerd zou worden. Het was een tijdelijk onderkomen dat hoofdzakelijk als atelier diende. In die periode fabriekte zijn broer tamelijk grote collages van zwerfhout dat hij verzamelde op straat of aan het strand. Eén zo’n woest object hing in Amsterdam aan de muur. Het hout glad geslepen door het zeewater of ruig en gebarsten en vol met spijkers door eerder gebruik in huizen die inmiddels aan de beurt waren om geupdated te worden.
Jack was in die dagen zonder vaste woon- of verblijfplaats en zijn broer bood hem aan om voorlopig zijn intrek te nemen in de Spaarndammerbuurt. Zo gezegd zo gedaan.
Hij kwam daar aan zonder enig bezit. Nou goed, hij had een koffer bij zich met veel boeken, want lezen was in die dagen zijn passie; vooral om erachter te komen hoe schrijvers dat doen, een boek schrijven. Het lezen daar viel nog niet mee, want de etage was tamelijk donker en het bestaande licht was vooral ‘s avonds volstrekt onvoldoende om bij te lezen. Daarom kocht hij nog diezelfde dag een lampje. Het was een wandlampje. Maar hoe krijg je een wandlampje vastgeschoefd aan een stenen wand zonder boormachine. Een schroevendraaier en twee schroeven waren gauw gevonden. Maar een boormachine?
De oplossing van dit probleem bleek tamelijk simpel. Gewoon het lampje vastgeschroefd in het kunstwerk van zijn broer. Een gaatje meer of minder, een schroefje erbij… wat maakt het uit. Het lampje hing daar perfect en het lezen kon nu continu doorgaan. Totdat…
Totdat zijn broer enkele dagen later zijn atelier weer eens aandeed. Hij zag het lampje vastgeschroefd in zijn creatie en ontplofte. Hoe Jack het in zijn hoofd haalde om zijn schepping te ontheiligen.
Enfin, ze zijn nog steeds goed met elkaar. Maar het scheelde weinig.