Calender-girl

Jack’s vrouw en dochter zijn afgereisd naar Mallorca om daar vakantie te vieren bij zijn schoonzusje; haar bloedeigen zuster dus, die daar al jaren woont. Hij mist ze geen moment. Het hele huis is nu van hemzelf en hij geniet van de stilte en het feit dat hij kan doen en laten wat hij wil zonder met iemand rekening te hoeven houden. Als hij iets neerlegt, ligt het daar een dag later nog zonder dat hij hoeft te vragen: ?Zeg, heb jij dit-of-dat soms opgeruimd?? En er is niemand die zich ergert als hij eens nerveus met z’n vingers zit te knippen. ?Hou es op met dat gefriemel?. Het doet hem denken aan de jaren dat hij alleen woonde voordat hij z’n vrouw leerde kennen en ze ook nog heel lang gewacht hebben met samenwonen. Moeiteloos glijdt hij terug in de tijd. Hij begint dingen te doen die hij, vanwege de taakverdeling in huis, haast nooit meer doet. Hij moet weer zelf nadenken over wat hij gaat eten, doet boodschappen en vindt zichzelf vaker dan ooit terug achter het fornuis. Onderwijl verdedigt hij het thuisfront, gaat met de buurman uit eten en leest eindelijk het boek dat hij al lang wil lezen.
Af en toe belt hij naar Spanje en krijgt opgetogen verhalen te horen over het mooie huis, het zwembad, het gezellige samenzijn van de familie en over het schitterende weer. Terwijl hij dat alles aanhoort, kijkt hij door het raam naar buiten, naar de sombere gevel van het huis aan de overkant, naar de laaghangende vaderlandse bewolking daarboven en de buien die daaruit vallen, soms met donder en bliksem, maar hij is niet jaloers. Hij geniet met hen mee tijdens die telefonades, maar als hij de hoorn neerlegt pakt hij zijn boek weer op, zet zijn favoriete muziek harder, kijkt nog een keer door de lege kamer en denkt: Ha, heerlijk alleen. De enige dissonant is, dat hij zich licht schuldig voelt omdat hij zo gelukkig is in z’n eentje. Dan denkt hij terug aan hoe het allemaal begon tussen hen en de tekst van een liedje schiet hem te binnen:
It rained the day before we met,
Then came three days that I forget,
And then my love we met again,
And I remember things from then,
I messure time by what we do,
And so my calender is you.
Nog altijd is ze zijn ‘calender-girl’, maar nu even niet?