Café Bagdad

Halverwege de lange weg van Damascus naar de opgraving Palmyra, middenin de woestijn en niet ver voor de afslag naar het echte Bagdad, bevindt zich café Bagdad, met een knipoog naar de gelijknamige film. Deze amusante film heeft als decor het stadje Bagdad, langs de highway in de Amerikaanse Navajowoestijn. Het woord ‘stadje’ is eigenlijk te veel eer, want meer dan een motel en een bezinepomp staat er niet in Bagdad. In de Syrische woestijn is café Bagdad ook niet meer dan een lemen optrek met een bedoeientent ernaast en een soort kraal waarin een kameel geparkeerd staat.
Elke westerse reiziger in dit gebied kent café Bagdad als een aangename pleisterplaats. Het beschut je tegen de hete woestijnwind, de eigenaren dringen je niets op en het eten is er van de regio; vreemd doch voedzaam.
Met haar blonde haren en blauwe ogen is Jack’s dochter een bezienswaardigheid in deze contreien. Zelf is ze niet blij met dit teveel aan aandacht. Maar in café Bagdad weten ze de juiste toon te treffen en halen ze haar over een bedoeienenjurk aan te trekken. Binnen enkele minuten is ze omgetoverd tot een bruid van de woestijn en mag ze een kijkje nemen in de tent naast het café, maar dat voert haar dan weer te ver. Wel gaat ze op de foto en krijgt zo haar eigen rolletje in de film van die middag.
Hoewel het geen bezinestation is, kun je toch tanken bij café Bagdad. Olie zit hier in de grond en het is alsof ze dat rechtstreeks oppompen, want vanuit een hutje achteraf komt een jerrycan met tien liter benzine tevoorschijn. Een lege colafles waar de bodem uitgeknipt is dient als trechter. Aan de hals is een slang bevestigd en die gaat in de tank. Tappen maar, waarbij er veel gemorst wordt alsof dat als ‘plengoffer’ moet worden teruggegeven aan de woestijn. Toch gaat het goed en waarom zou je alles in een vreemd land toetsen aan je eigen normen. Zij hebben je niet gevraagd om te komen. Dat houdt hij ook zijn dochter voor om haar alvast te laten wennen aan het vele buitenland op deze aarde. Opvoeden is nog een hele kunst.
Als ze verdergaan komen ze nog twee café’s tegen met dezelfde naam. Allemaal begonnen om het succes met de eerste te delen. Gewoon nageaapt, legt zijn broer uit. Dat gebeurt bij ons ook vaak genoeg en zo blijkt er weer niet zo heel veel verschil tussen het ene land en het andere; een geruststellende gedachte.
Café Bagdad is een feel-good-movie en een echte aanrader.|